Εισαγωγή
Έναυσμα της παρούσας μελέτης αποτελεί το ερώτημα αν και κατά πόσο η διαφήμιση μέσω ιστοσελίδων παρόχων, συνήθως μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων (π.χ. Google, Facebook, κ.λπ.), αποτελεί χρήση δικαιωμάτων (royalties) ή απλή εμπορική συναλλαγή. Η όλη προσέγγιση έχει μεγάλη σημασία για τις συναλλασσόμενες ελληνικές επιχειρήσεις, δεδομένου του γεγονότος πως επί δικαιωμάτων υφίσταται παρακράτηση φόρου με εθνικό συντελεστή 20% ή με αυτόν που προβλέπει η εκάστοτε υφιστάμενη Σύμβαση Αποφυγής Διπλής Φορολογίας (Σ.Α.Δ.Φ.), ενώ επί εμπορικής συναλλαγής δεν τίθεται θέμα παρακράτησης φόρου. Περαιτέρω, η μελέτη διερευνά την «επιλεκτική» επιλογή καταστατικής έδρας των επιχειρήσεων αυτών στην Ιρλανδία, αν και αναφερόμαστε σε επιχειρήσεις των Η.Π.Α., καθώς και την ενσωμάτωση από τη χώρα μας της ευρωπαϊκής Οδηγίας Pillar II.
Το ηλεκτρονικό εμπόριο και η φορολόγησή του
Στην Ελλάδα η φορολόγηση του ηλεκτρονικού εμπορίου λαμβάνει χώρα τόσο επί του εισοδήματος, που αντλείται από την ηλεκτρονική εμπορεία προϊόντων/υπηρεσιών, όσο και επί των σχετικών συναλλαγών. Ανάλογα με το φορολογικό καθεστώς, στο οποίο υπάγεται το φυσικό ή νομικό πρόσωπο, που δραστηριοποιείται στην ηλεκτρονική εμπορεία προϊόντων/υπηρεσιών, δύναται να φέρει, μεταξύ άλλων, τις εξής φορολογικές υποχρεώσεις της ελληνικής νομοθεσίας:
- Φορολόγηση εισοδήματος από ηλεκτρονικό εμπόριο,
- Υποχρεώσεις που προκύπτουν από την εφαρμογή των Ε.Λ.Π. και
- Υποχρεώσεις σε απόδοση Φόρου Προστιθέμενης Αξίας (Φ.Π.Α.).
Για την φορολόγηση επί του εισοδήματος, κρίσιμο είναι το ερώτημα αν το φυσικό ή νομικό πρόσωπο έχει κάποια αναγκαία σύνδεση (π.χ. κατοικία, έδρα ή οικονομική δραστηριότητα) με την Ελληνική επικράτεια, που το καθιστά υποκείμενο σε φορολογία από το ελληνικό κράτος. Ειδικά, σε σχέση με το ηλεκτρονικό εμπόριο η εκ των πραγμάτων διεθνοποιημένη φύση του καθιστά τη θεμελίωση της σύνδεσης αυτής δυσχερή. Για την φορολόγηση επί των συναλλαγών ηλεκτρονικής εμπορίας με Φ.Π.Α., το φορολογικό καθεστώς δεν είναι ενιαίο, αλλά εξαρτάται από τον τύπο των προϊόντων/υπηρεσιών, που αφορά.
Ορισμοί
Στη φορολογική νομοθεσία οι διαδικτυακές πωλήσεις προϊόντων με υλική υπόσταση ρυθμίζονται ως συναλλαγές από απόσταση.
Αντίθετα, οι ηλεκτρονικά παρεχόμενες υπηρεσίες ρυθμίζονται από διάφορο φορολογικό καθεστώς. Στη φορολογική νομοθεσία τα προϊόντα σε ψηφιακή μορφή εξισώνονται με τις ηλεκτρονικά παρεχόμενες υπηρεσίες. Η φορολογική νομοθεσία δεν περιέχει ακριβή ορισμό των ηλεκτρονικά παρεχόμενων υπηρεσιών.
Εντούτοις, στο Παράρτημα VII του Κώδικα Φ.Π.Α. (Ν. 2859/2000) παρατίθεται ένας ενδεικτικός κατάλογος με τις ακόλουθες ηλεκτρονικά παρεχόμενες υπηρεσίες:
- Δημιουργία και φιλοξενία ιστοσελίδων,
- εξ αποστάσεως συντήρηση προγραμμάτων και εξοπλισμού,
- παροχή λογισμικού και ενημέρωσή του,
- παροχή εικόνων, κειμένων, πληροφοριών και διάθεση βάσεων δεδομένων, παροχή μουσικής, ταινιών και παιχνιδιών συμπεριλαμβανομένων και κάθε είδους τυχερών παιγνιδιών, καθώς και πολιτικών, πολιτιστικών, καλλιτεχνικών, αθλητικών, επιστημονικών ή ψυχαγωγικών εκπομπών ή εκδηλώσεων, και
- παροχή διδασκαλίας εξ αποστάσεως.
Στον ίδιο νόμο αναφέρεται ότι, μόνη η επικοινωνία μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου μεταξύ παρέχοντος και λήπτη υπηρεσίας δεν αρκεί για να θεωρηθεί η υπηρεσία αυτή ως υπηρεσία που παρέχεται ηλεκτρονικά.
Η παρακράτηση φόρου επί δικαιωμάτων
Σύμφωνα με το άρθρο 61 του Ν.4172/2013 περί Κ.Φ.Ε., «Κάθε νομικό πρόσωπο ή νομική οντότητα ή φυσικό πρόσωπο που ασκεί επιχειρηματική δραστηριότητα και έχει τη φορολογική κατοικία του στην Ελλάδα, οι φορείς γενικής κυβέρνησης ή κάθε φορολογούμενος που δεν έχει τη φορολογική κατοικία του στην Ελλάδα, αλλά δραστηριοποιείται μέσω μόνιμης εγκατάστασης στην Ελλάδα και προβαίνει σε πληρωμές σύμφωνα με τα αναφερόμενα στο άρθρο 62, καθώς και οι συμβολαιογράφοι για τις συναλλαγές της περίπτωσης στ΄ του άρθρου 62 υποχρεούται σε παρακράτηση φόρου όπως ορίζεται στο άρθρο 64.»
Σύμφωνα με την παρ. 1 του άρθρου 62 του Ν.4172/2013, όπως κωδικοποιήθηκε με τον Ν.4172/2013, που ορίζει ότι «οι ακόλουθες πληρωμές υπόκειται σε παρακράτηση φόρου:
γ) δικαιώματα (royalties)»
Σύμφωνα με την παρ. γ΄ του άρθρου 64 του Ν.4172/2013, ορίζεται ότι ο συντελεστής παρακράτησης σε δικαιώματα (royalties) και λοιπές πληρωμές είκοσι τοις εκατό (20%).
Περαιτέρω, σύμφωνα με την ΠΟΛ. 1042/26-1-2015 με θέμα την «Φορολογική μεταχείριση του εισοδήματος από μερίσματα, τόκους και δικαιώματα μετά την έναρξη ισχύος των διατάξεων του νέου Κ.Φ.Ε. (Ν.4172/2013)», ορίζεται μεταξύ άλλων ότι:
«14. Με τις διατάξεις της παρ. 3 του άρθρου 40 του Ν.4172/2013 ορίζεται, ότι το εισόδημα από δικαιώματα που αποκτάται από φυσικά πρόσωπα φορολογείται με συντελεστή 20% και με τις διατάξεις του άρθρου 61 και της περ. γ΄ των παρ. 1 των άρθρων 62 και 64 του Ν.4172/2013, ορίζεται, μεταξύ άλλων, ότι στα δικαιώματα που καταβάλλουν φυσικά πρόσωπα που ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα, νομικά πρόσωπα ή νομικές οντότητες που έχουν τη φορολογική κατοικία τους στην Ελλάδα, ενεργείται παρακράτηση φόρου με συντελεστή 20%.
Η παρακράτηση φόρου ενεργείται κατά την πίστωση ή καταβολή με βάση τα οριζόμενα στην αριθ. ΠΟΛ. 1011/2014 Απόφαση του Γενικού Γραμματέα Δημοσίων Εσόδων και με αυτή εξαντλείται η φορολογική υποχρέωση του ημεδαπού φυσικού προσώπου ή φυσικού ή νομικού προσώπου ή νομικής οντότητας που δεν έχει τη φορολογική κατοικία του και δεν διατηρεί μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα ( παρ. 4 του άρθρου 37 και παρ. 3 του άρθρου 64 του Ν.4172/2013). Στα ως άνω νομικά πρόσωπα ή νομικές οντότητες που δεν διατηρούν μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα εμπίπτουν, με βάση τα αναφερόμενα και πιο πάνω, και τα νομικά πρόσωπα ή νομικές οντότητες μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα που δεν ασκούν δραστηριότητα στην Ελλάδα μέσω γραφείου, παραρτήματος, κ.λπ....
6. Ειδικότερα, όταν τα πιο πάνω εισοδήματα (μερίσματα, τόκοι, δικαιώματα) αποκτώνται από φυσικά ή νομικά πρόσωπα που δεν έχουν τη φορολογική τους κατοικία στην Ελλάδα και δεν διατηρούν, προκειμένου για τα νομικά πρόσωπα, μόνιμη εγκατάσταση στη χώρα μας, σας γνωρίζουμε τα ακόλουθα:
α) Από το συνδυασμό των διατάξεων της περ. ε΄ του άρθρου 5 και της παρ.2 του άρθρου 47 του Ν.4172/2013 συνάγεται ότι τα νομικά πρόσωπα ή οι νομικές οντότητες που δεν έχουν τη φορολογική κατοικία τους και δεν διατηρούν μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα κατ΄ αρχήν δεν υπόκεινται σε φόρο στην Ελλάδα για τα εισοδήματα που αποκτούν από πηγές Ελλάδος. Κατά παρέκκλιση των ανωτέρω και με βάση τις διατάξεις της παρ.3 του άρθρου 64 και από τη συστηματική ερμηνεία του άρθρου 63 συνάγεται ότι τα εισοδήματα από μερίσματα, τόκους και δικαιώματα που αποκτούν τα πρόσωπα αυτά υπόκεινται σε φόρο στην Ελλάδα, με την επιφύλαξη των διατάξεων του άρθρου 63. Ειδικότερα, για τη φορολόγησή τους με βάση την παρ.3 του άρθρου 64 ενεργείται παρακράτηση στα ανωτέρω εισοδήματα με την οποία επέρχεται εξάντληση της φορολογικής τους υποχρέωση...
γ) Σε περίπτωση που οι δικαιούχοι των εισοδημάτων από μερίσματα, τόκους και δικαιώματα, οι οποίοι είναι είτε φυσικά πρόσωπα που δεν έχουν τη φορολογική τους κατοικία στην ημεδαπή είτε νομικά πρόσωπα ή νομικές οντότητες που δεν έχουν τη φορολογική τους κατοικία και δεν διατηρούν μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα, είναι κάτοικοι κράτους με το οποίο υπάρχει Σύμβαση Αποφυγής Διπλής Φορολογίας (Σ.Α.Δ.Φ.), θα έχουν εφαρμογή τα οριζόμενα από τη διμερή σύμβαση, λόγω αυξημένης τυπικής ισχύος.
Στην ανωτέρω περίπτωση με την υποβολή της δήλωσης για την απόδοση του παρακρατούμενου φόρου, όπως ορίζεται στην ΠΟΛ.1011/2-1-2014 απόφαση του Γενικού Γραμματέα Δημοσίων Εσόδων, ο καταβάλλων το εισόδημα (υπόχρεος σε παρακράτηση) θα συνυποβάλλει με την υπόψη δήλωση το πιστοποιητικό φορολογικής κατοικίας του δικαιούχου του εισοδήματος. Τα ανωτέρω εφαρμόζονται ανάλογα και όταν από τις διατάξεις της οικείας Σ.Α.Δ.Φ. προβλέπεται μηδενικός συντελεστής παρακράτησης (και στην περίπτωση αυτή δηλαδή θα πρέπει να υποβληθεί μηδενική δήλωση). Στις περιπτώσεις που δεν ενεργείται παρακράτηση φόρου με βάση τις διατάξεις τις εσωτερικής νομοθεσίας, όπως προκύπτει από τα οριζόμενα στην παρούσα, για παράδειγμα στα δικαιώματα που εισπράττει ημεδαπό νομικό πρόσωπο, τόκοι ομολογιακών δανείων του Ελληνικού Δημοσίου που αποκτούν τα αλλοδαπά νομικά πρόσωπα κ.λπ., δεν απαιτείται η υποβολή μηδενικής δήλωσης απόδοσης παρακρατούμενου φόρου...
18. Η παρακράτηση φόρου ενεργείται, σε όλες τις αναφερόμενες πιο πάνω περιπτώσεις, από το νομικό πρόσωπο ή νομική οντότητα ή το φυσικό πρόσωπο που ασκεί επιχειρηματική δραστηριότητα και έχει τη φορολογική κατοικία του στην Ελλάδα, καθώς και κάθε φορολογούμενο που δεν έχει τη φορολογική κατοικία του στην Ελλάδα αλλά δραστηριοποιείται μέσω μόνιμης εγκατάστασης στην Ελλάδα, που διενεργεί τις υπόψη πληρωμές. Ως υπόχρεος για την παρακράτηση και απόδοση του φόρου νοείται αυτός που επιβαρύνεται με την πληρωμή των μερισμάτων, τόκων ή δικαιωμάτων...».
Ο ορισμός των δικαιωμάτων
Ο ορισμός των δικαιωμάτων αναφέρεται σε εισόδημα που αποκτάται ως αντάλλαγμα για τη χρήση ή το δικαίωμα χρήσης των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας επί λογοτεχνικού, καλλιτεχνικού ή επιστημονικού έργου, συμπεριλαμβανομένων των κινηματογραφικών και τηλεοπτικών ταινιών, μαγνητοταινιών για ραδιοφωνικές εκπομπές και αναπαραγωγής βιντεοκασετών, λογισμικού για εμπορική εκμετάλλευση ή προσωπική χρήση, διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας, εμπορικών σημάτων, προνομίων, σχεδίων ή υποδειγμάτων, σχεδιαγραμμάτων, απόρρητων χημικών τύπων ή μεθόδων κατεργασίας ή σε αντάλλαγμα πληροφοριών που αφορούν βιομηχανική εμπορική ή επιστημονική πείρα, οι πληρωμές για τη χρήση βιομηχανικού, εμπορικού ή επιστημονικού εξοπλισμού, για τη χρήση τεχνικών μεθόδων παραγωγής, τεχνικής ή τεχνολογικής βοήθειας, τεχνογνωσίας (Know how), αποτελεσμάτων ερευνών, αναδημοσίευσης άρθρων και μελετών, καθώς και οι πληρωμές για συμβουλευτικές υπηρεσίες που παρέχονται ηλεκτρονικά μέσω δικτύων πληροφορικής σε βάση δεδομένων επίλυσης προβλημάτων, την ηλεκτρονική λήψη (downloading) λογισμικού ηλεκτρονικού υπολογιστή, ακόμα και στην περίπτωση που τα εν λόγω προϊόντα αποκτώνται για προσωπική ή επαγγελματική χρήση του αγοραστή, την εκμίσθωση βιομηχανικού, εμπορικού η επιστημονικού εξοπλισμού και εμπορευματοκιβωτίων και λοιπών συναφών δικαιωμάτων.
Σύμφωνα με την Αιτιολογική Έκθεση του Ν. 4172/2013, «Με τις διατάξεις της παραγράφου 1 του άρθρου 38 ορίζεται η έννοια των δικαιωμάτων, έτσι ώστε να συνάδει με το πρότυπο μοντέλο του Ο.Ο.Σ.Α. και τις σχετικές κατευθυντήριες οδηγίες. Επιπλέον, εκτός των σκοπών του Κ.Φ.Ε., η εισαγωγή του εν λόγω ορισμού διευκολύνει τον προσδιορισμό του τόπου φορολογίας για την εφαρμογή των Συμβάσεων Αποφυγής Διπλής Φορολογίας που έχει συνάψει η Ελλάδα. Επιπροσθέτως, σημειώνεται ότι η έννοια του εισοδήματος από δικαιώματα είναι ευρύτερη σε σχέση με το μοντέλο του Ο.Ο.Σ.Α., καθώς λαμβάνει υπόψη τη σχετική επιφύλαξη που είχε εκφράσει η Ελλάδα και κατά τούτο καταλαμβάνει το αντάλλαγμα για τη χρήση ή το δικαίωμα χρήσης λογισμικού για εμπορική εκμετάλλευση ή προσωπική χρήση, καθώς και τις συμβουλευτικές υπηρεσίες που παρέχονται ηλεκτρονικά μέσω δικτύων πληροφορικής».
Με την ΠΟΛ.1042/2015 διευκρινίστηκε, μεταξύ άλλων, ότι: «Προκειμένου τα εισοδήματα και οι πληρωμές του άρθρου αυτού να θεωρηθούν ότι ενέχουν τα χαρακτηριστικά του «δικαιώματος» θα πρέπει το υπόψη άυλο περιουσιακό στοιχείο να προϋπάρχει, και να υφίσταται μεταξύ των αντισυμβαλλομένων ρήτρα εμπιστευτικότητας (παράγραφοι 8 και 8.5 των σχολίων του άρθρου 12 του Προτύπου Σύμβασης (Π.Σ.) του Ο.Ο.Σ.Α. 2010)».
Περαιτέρω, στα Ερμηνευτικά Σχόλια επί της παρ. 3 του άρθρου 12 της Πρότυπης Σύμβασης-Μοντέλου του Ο.Ο.Σ.Α. (2017) παρατηρούμε ότι:
Στην παρ. 11 προβλέπεται ο ορισμός των δικαιωμάτων ως πληρωμών για την παροχή πληροφοριών που αφορούν σε βιομηχανική, εμπορική ή επιστημονική εμπειρία, αναφέρεται στην έννοια της τεχνογνωσίας και αφορά τη μετάδοση πληροφοριών που δεν έχουν κατοχυρωθεί με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και που γενικότερα δεν εμπίπτουν σε άλλες κατηγορίες δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας. Πρόκειται για πληροφορίες βιομηχανικού, εμπορικού ή επιστημονικού χαρακτήρα, που είναι αποτέλεσμα προηγούμενης εμπειρίας, η οποία έχει πρακτική εφαρμογή στη λειτουργία μιας επιχείρησης και από την αποκάλυψη της οποίας μπορεί να δημιουργηθεί οικονομικό όφελος [...].
Στην παρ. 11.1 αναφέρεται ότι, σε μια σύμβαση τεχνογνωσίας ο ένας συμβαλλόμενος συμφωνεί να μεταδώσει στον αντισυμβαλλόμενό του την τεχνογνωσία που έχει αναπτύξει, δηλαδή τις ειδικές γνώσεις και την εμπειρία του, οι οποίες δεν έχουν αποκαλυφθεί στο κοινό, ώστε να μπορεί ο αντισυμβαλλόμενος να τις χρησιμοποιήσει για δικό του λογαριασμό. Ειδικότερα, στο πλαίσιο των συμβάσεων τεχνογνωσίας, ο πρώτος των συμβαλλομένων, ήτοι ο πάροχος της τεχνογνωσίας, δεν λαμβάνει μέρος προσωπικά ο ίδιος στην εφαρμογή των πληροφοριών που παρέχονται προς το αντισυμβαλλόμενο μέρος, ούτε εγγυάται τα αποτελέσματα της εφαρμογής τους.
Στην παρ. 11.2 αναφέρεται ότι σε αντίθεση με τις συμβάσεις τεχνογνωσίας, στις συμβάσεις παροχής υπηρεσιών, η αμοιβή που καταβάλλεται ως αντάλλαγμα για τις παρεχόμενες υπηρεσίες δεν εμπίπτει στη ρύθμιση των δικαιωμάτων, αλλά υπάγεται στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου 7 της Σύμβασης-Μοντέλο του Ο.Ο.Σ.Α.. Στις συμβάσεις παροχής υπηρεσιών, το ένα συμβαλλόμενο μέρος αναλαμβάνει, χρησιμοποιώντας τις επιδεξιότητες και ιδιαίτερες ικανότητές του, να εκτελέσει προσωπικά μια εργασία για λογαριασμό του αντισυμβαλλόμενου μέρους.
Ο τρόπος υποβολής του παρακρατηθέντος φόρου επί δικαιωμάτων
Σύμφωνα με την Απόφαση Α.1100/20-3-2019 του Διοικητού της Α.Α.Δ.Ε., με θέμα «Καθορισμός του ηλεκτρονικού τρόπου υποβολής, καθώς και του τύπου και περιεχομένου της δήλωσης απόδοσης του παρακρατούμενου φόρου στα εισοδήματα από μερίσματα, τόκους και δικαιώματα με βάση τις διατάξεις του άρθρου 64 του Ν.4172/2013», ορίζεται ότι:
Οι αρχικές εμπρόθεσμες και εκπρόθεσμες, καθώς και οι τροποποιητικές δηλώσεις απόδοσης παρακρατούμενου φόρου στα εισοδήματα από μερίσματα, τόκους και δικαιώματα, που αποκτώνται από τη δημοσίευση της παρούσας απόφασης και εφεξής, υποβάλλονται αποκλειστικά μέσω Taxisnet...
Σε περίπτωση που οι δικαιούχοι των εισοδημάτων από μερίσματα, τόκους και δικαιώματα, οι οποίοι είναι είτε φυσικά πρόσωπα που δεν έχουν τη φορολογική τους κατοικία στην ημεδαπή, είτε νομικά πρόσωπα ή νομικές οντότητες που δεν έχουν τη φορολογική τους κατοικία και δεν διατηρούν μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα, είναι κάτοικοι κράτους με το οποίο υπάρχει Σύμβαση Αποφυγής Διπλής Φορολογίας (Σ.Α.Δ.Φ.), θα έχουν εφαρμογή τα οριζόμενα από τη διμερή σύμβαση, λόγω αυξημένης τυπικής ισχύος.
Στην ελληνική έννομη τάξη οι διεθνείς συμβάσεις, οι οποίες έχουν κυρωθεί με νόμο και έχουν τεθεί σε ισχύ, υπερισχύουν της εθνικής νομοθεσίας σύμφωνα με την παρ. 1 του άρθρου 28 του Συντάγματος.
Συμπεράσματα
1. Με την ΠΟΛ.1042/2015 διευκρινίστηκε, μεταξύ άλλων, ότι: «Προκειμένου τα εισοδήματα και οι πληρωμές του άρθρου αυτού να θεωρηθούν ότι ενέχουν τα χαρακτηριστικά του «δικαιώματος» θα πρέπει το υπόψη άυλο περιουσιακό στοιχείο να προϋπάρχει, και να υφίσταται μεταξύ των αντισυμβαλλομένων ρήτρα εμπιστευτικότητας (παράγραφοι 8 και 8.5 των σχολίων του άρθρου 12 του Προτύπου Σύμβασης (Π.Σ.) του Ο.Ο.Σ.Α. 2010)». Συνεπώς, θα πρέπει να υφίστανται οι ανωτέρω συνθήκες σχετικά με τα δικαιώματα, διαφορετικά επί μη ύπαρξης των ως άνω συνθηκών αναφερόμαστε σε αμιγώς εμπορικές συναλλαγές, οι οποίες δεν εμπίπτουν στις διατάξεις περί παρακράτησης φόρου.
2. Επειδή οι πλείστοι των ενδιαφερομένων έχουν ερωτήματα σχετικά με συγκεκριμένες εταιρείες (Google και Facebook) αν και κατά πόσο αυτές παρέχουν χρήση δικαιωμάτων, παρά μόνο διαφημιστικές υπηρεσίες μέσω των ιστοτόπων τους, από το όλο κείμενο της μελέτης και μέσω του αναφερόμενου εγγράφου του Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π. προκύπτει ότι, οι παροχές αφορούν διαφημιστικές και συνεπώς αμιγώς εμπορικές συναλλαγές, οι οποίες δεν εμπίπτουν στις διατάξεις περί παρακράτησης φόρου επί δικαιωμάτων.
3. Σε κάθε περίπτωση που δεν παρέχονται διαφημιστικές υπηρεσίες, αλλά δικαιώματα (royalties), πλείστες των εταιρειών αυτών έχουν ως καταστατική έδρα την Ιρλανδία για φορολογικά ωφελήματα. Με την Ιρλανδία, η Ελλάδα έχει υπογράψει Σ.Α.Δ.Φ. με αριθμό Ν. 3300/23-12-2004, στις δε πληρωμές δικαιωμάτων (Royalties) από την Ελλάδα προς εταιρείες της Ιρλανδίας υφίσταται παρακράτηση φόρου σε ποσοστό 5%. (Χώρα με καταστατική έδρα των Google, Facebook, LinkedIn).
4. Αν καταβάλλεται αμοιβή σε αλλοδαπή επιχείρηση, η παρακράτηση ή μη φόρου από τον Έλληνα φορολογικό κάτοικο εξαρτάται από το είδος της αμοιβής (τον προσδιορισμό αυτής). Αν καταβάλλεται αμοιβή για παροχή που χαρακτηρίζεται ως εμπορική δεν υφίσταται παρακράτηση φόρου. Αν καταβάλλεται αμοιβή για δικαιώματα (royalties) στην αλλοδαπή επιχείρησης, ισχύουν κατ΄ αρχήν οι διατάξεις της παρ. γ΄ του άρθρου 64 του Ν. 4172/2013, με την οποία ορίζεται ότι ο συντελεστής παρακράτησης σε δικαιώματα (royalties) και λοιπές πληρωμές είναι είκοσι τοις εκατό (20%). Φυσικά, αν υφίσταται Σ.Α.Δ.Φ. υπερισχύει η οριζόμενη παρακράτηση από τη Σ.Α.Δ.Φ., εκτός αν αυτή είναι μεγαλύτερη του 20%, οπότε ισχύει η Εθνική.
5. Στην ανωτέρω περίπτωση, με την υποβολή της δήλωσης για την απόδοση του παρακρατούμενου φόρου επί δικαιωμάτων, ο καταβάλλων το εισόδημα (υπόχρεος σε παρακράτηση) θα συνυποβάλλει με την υπόψη δήλωση το πιστοποιητικό φορολογικής κατοικίας του δικαιούχου του εισοδήματος. Αν δεν συνυποβληθεί πιστοποιητικό φορολογικής κατοικίας και Σ.Α.Δ.Φ., ο υπόχρεος παρακρατά φόρο με τον εθνικό φορολογικό συντελεστή επί δικαιωμάτων 20%.
6. Με το έγγραφο 1025954/494/Α0012/5-7-2007 είχε διευκρινισθεί ότι, η μεταπώληση των υπηρεσιών προγραμματισμού ιστοσελίδων, καταχώρησης ονομάτων Internet, φιλοξενίας ιστοσελίδων κ.ά. αποτελεί σε κάθε περίπτωση εισόδημα από εμπορικές επιχειρήσεις.
7. Τα αλλοδαπά φυσικά πρόσωπα που παρέχουν υπηρεσίες από τη χώρα τους σε ελληνική επιχείρηση και λαμβάνουν αμοιβές οι οποίες υπόκεινται σε παρακράτηση, εκ μόνου του γεγονότος αυτού, δεν αποκτούν μόνιμη εγκατάσταση στη χώρα μας.
Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα από το ομότιτλο άρθρο του κ. Δημητρίου Μελά που δημοσιεύθηκε στο τεύχος Μαρτίου 2024 του περιοδικού Epsilon7. Στο πλήρες άρθρο, μεταξύ άλλων, γίνεται αναφορά και στο νομικό πλαίσιο, στις εφαρμοζόμενες μεθόδους αποφυγής της διπλής φορολογίας από τις Σ.Α.Δ.Φ., στο εισόδημα από εμπορικές επιχειρήσεις υπηρεσιών διαδικτύου, στη μη παρακράτηση φόρου επί εισοδημάτων εμπορικών επιχειρήσεων, στην ειδική εισφορά διαφήμισης μέσω διαδικτύου υπέρ Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π. και στη περίπτωση της Ιρλανδίας και στην Ευρωπαϊκή Οδηγία Pillar II για το παγκόσμιο ελάχιστο επίπεδο φορολόγησης.