Ο ησφαλισμένος δικαιούνται επιδόματος ασθενείας, εάν δε παρέχη εξηρτημένην εργασίαν και επιδόματος ανεργίας, εφ΄ όσον συντρέχουσιν αι κάτωθι προϋποθέσεις: α) Δεν λαμβάνει σύνταξιν εκ του Ι.Κ.Α.

β) Επραγματοποίησε 100 τουλάχιστον ημέρας εργασίας προκειμένου περί παροχής επιδόματος ανεργίας, κατά το ημερολογιακόν έτος, το αμέσως προηγούμενον της αναγγελίας της ασθενείας ή της ανεργίας ή κατά το προηγούμενον της τοιαύτης αναγγελίας 15μηνον, μη συνυπολογιζομένων εν τη τελευταία ταύτη περιπτώσει εις τας άνω 100 ή 150 ημέρας εργασίας των πραγματοποιηθεισών κατά το τελευταίον ημερολογιακόν τρίμηνον του 15μήνου.

Προκειμένου περί εποχιακώς εργαζομένων μισθωτών, δύναται δια Κανονισμού ο κατά τα ανωτέρω απαιτούμενος δια την χορήγησιν επιδόματος ανεργίας αριθμός ημερών εργασίας, να μειούται μέχρις 75 κατά κατώτατον όριον. Δια του αυτού Κανονισμού ορισθήσονται και αι κατηγορίαι των μισθωτών, οίτινες χαρακτηρίζονται ως εποχιακώς εργαζόμενοι.

γ) Συνεπεία ασθενείας, μη οφειλομένης εις πταίσμα αυτού, απέχει της εργασίας αυτού, ή τυγχάνει άνεργος.

δ) Η αποχή λόγω ασθενείας εκ της εργασίας διήρκεσε πλέον των τριών τουλάχιστον ημερών ή η ανεργία διήρκεσε πλέον του 15θημέρου από της αναγγελίας των εις το Ι.Κ.Α. και επί αυτοτελώς εργαζομένου ή προαιρετικώς συνεχίζοντος την ασφάλισιν συμφώνως τω άρθρω 41, η ασθένεια διήρκεσε πλέον του υπό Κανονισμού ορισθησομένου χρόνου, εκτός εάν ο ησφαλισμένος εισήχθη εις Θεραπευτήριον, οπότε από της εισαγωγής του εφαρμόζονται αι επί των παρεχόντων εξηρτημένην εργασίαν διατάξεις.