Σ.τ.Ε. 120/2015 (Τµ. Α΄)
Πρόεδρος: Ν. ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ, Αντιπρόεδρος
Εισηγητής: Δ. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ, Πάρεδρος

Το απαράδεκτο λόγω ποσού της αίτησης αναίρεσης στο ΣτΕ ισχύει και στις διάφορες με αντικείμενο περιοδικές παροχές.

5. Επειδή, στην παρ. 3 του άρθρου 53 του Π.Δ. 18/1989 (Α΄ 8), όπως τα τρία πρώτα εδάφια της παραγράφου αυτής αντικαταστάθηκαν µε την παρ. 1 του άρθρου 35 του Ν. 3772/2009 (Α΄ 112) και πριν την αντικατάσταση της ίδιας παραγράφου (3 του άρθρου 53 του Π.Δ. 18/1989 ) µε την παρ. 1 του άρθρου 12 του Ν. 3900/2010 , Α΄213 (που άρχισε να ισχύει από 1.1.2011, βλ. άρθρο 70 αυτού), ορίζονται τα εξής: «Δεν επιτρέπεται η άσκηση αίτησης αναιρέσεως όταν το ποσό της διαφοράς που άγεται ενώπιον του Συµβουλίου της Επικρατείας είναι κατώτερο από σαράντα χιλιάδες (40.000) ευρώ. Κατ΄ εξαίρεση, ασκείται παραδεκτώς αίτηση αναιρέσεως µε αντικείµενο κατώτερο από τα ανωτέρω ποσά, όταν προβάλλεται από τον διάδικο µε συγκεκριµένους ισχυρισµούς που περιέχονται στο δικόγραφο της αιτήσεως αναιρέσεως ότι: α) η επίλυση της διαφοράς έχει γι΄ αυτόν ευρύτερες οικονοµικές ή δηµοσιονοµικές επιπτώσεις που δικαιολογούν την άσκηση της αίτησης, β) µε αυτήν τίθεται σπουδαίο νοµικό ζήτηµα ή υφίσταται αντίθεση της αναιρεσιβαλλόµενης αποφάσεως προς τη νοµολογία του Συµβουλίου της Επικρατείας ή άλλου ανώτατου δικαστηρίου ή προς άλλες αποφάσεις διοικητικών δικαστηρίων».

Ακολούθως, στην παρ. 4 του άρθρου 53 του Π.Δ. 18/1989 , όπως αντικαταστάθηκε µε την παρ. 2 του άρθρου 35 του Ν. 3772/2009 και πριν την αντικατάσταση της ίδιας παραγράφου (4 του άρθρου 53 του Π.Δ. 18/1989 ) µε την παρ. 1 του άρθρου 12 του Ν. 3900/2010 , ορίζεται ότι: «Η παράγραφος 3 δεν έχει εφαρµογή επί αιτήσεων αναιρέσεως κατά αποφάσεων που εκδίδονται επί προσφυγών ουσίας, εφόσον αφορούν περιοδικές παροχές ή αφορούν στη θεµελίωση του δικαιώµατος σε σύνταξη ή στη θεµελίωση του δικαιώµατος σε εφάπαξ παροχή και τον καθορισµό του ύψους της.».

Τέλος, στην παρ. 3 του άρθρου 35 του Ν. 3772/2009 , ο οποίος άρχισε να ισχύει από 10.7.2009 (βλ. άρθρο 51 αυτού) ορίζεται ότι: «Οι διατάξεις αυτού του άρθρου δεν καταλαµβάνουν τις εκκρεµείς κατά την έναρξη ισχύος του παρόντος υποθέσεις» και εποµένως καταλαµβάνουν τις εφεξής ασκούµενες αιτήσεις αναιρέσεως.

6. Επειδή, όπως έχει κριθεί (ΣτΕ 1913/2010 επταµ. συνθέσεως), στον καθιερούµενο µε την παρ. 3 του άρθρου 53 του Π.Δ. 18/1989 , όπως ισχύει κατά τον κρίσιµο χρόνο, κανόνα του απαράδεκτου της αιτήσεως αναιρέσεως λόγω ποσού προς επίλυση διαφοράς ορισµένου ύψους, υπάγονται οι διαφορές που ανακύπτουν από αµφισβήτηση σχετικά µε τον χρόνο ενάρξεως καταβολής περιοδικής παροχής, διότι και στην περίπτωση αυτή αντικείµενο της διαφοράς είναι κατ΄ ουσία το ποσό που αντιστοιχεί σε συγκεκριµένο αριθµό περιοδικών παροχών.

Συνεπώς, οι διαφορές αυτές δεν εµπίπτουν στην εξαιρετική και άρα στενώς ερµηνευτέα διάταξη της παρ. 4 του άρθρου 53 του Π.Δ. 18/1989 , όπως ισχύει, είναι δε επιτρεπτή και στις διαφορές αυτές η προβολή από τον αναιρεσείοντα ισχυρισµών περί ευρύτερων οικονοµικών ή δηµοσιονοµικών επιπτώσεων ή ότι τίθεται σπουδαίο νοµικό ζήτηµα ή υφίσταται αντίθεση της αναιρεσιβαλλοµένης αποφάσεως προς τη νοµολογία του Συµβουλίου της Επικρατείας ή άλλου ανώτατου δικαστηρίου ή προς άλλες αποφάσεις διοικητικών δικαστηρίων.