Το ζήτημα της σιωπηρής παραίτησης του μισθωτού, προκύπτει από το ίδιο το γράμμα του νόμου, και συγκεκριμένα λόγω της αρνητικής διατύπωσης του άρθρου 5 παρ. 3 ν. 2112/1920, όπως συμπληρώθηκε με το άρθρο 3 ν. 4558/1930, που ορίζει πως δεν θεωρείται ως λύση της σύμβασης εργασίας εκ μέρους του εργαζομένου η αποχή του από την εργασία, που μπορεί να οφείλεται είτε σε προσηκόντως αποδεδειγμένη ασθένεια βραχείας διαρκείας ή σε λοχεία (για τη γυναίκα εργαζόμενη).
Ως ασθένεια βραχείας διαρκείας λογίζεται εκείνη που έχει διάρκεια ενός μήνα για όσους εργαζομένους απασχολούνται μέχρι τέσσερα χρόνια, τρεις μήνες για όσους εργαζομένους απασχολούνται άνω των τεσσάρων ετών, τέσσερις μήνες για εργαζομένους που υπηρετούν άνω των δέκα ετών και, τέλος, έξι μήνες για εργαζομένους που υπηρετούν άνω των δέκα πέντε ετών.
Έχει γίνει παγίως δεκτό από τη νομολογία πως σε περιπτώσεις που ο μισθωτός απουσιάζει από την εργασία του για χρόνο που υπερβαίνει τα όρια της βραχείας ασθενείας που αναφέρθηκαν ανωτέρω, τεκμαίρεται σιωπηρή παραίτηση αυτού, συνδυαστικά και με τα άρθρα 173, 200 και 288 ΑΚ. Έτσι, συνεκτιμώντας την αρχή της καλής πίστης και τα συναλλακτικά ήθη, την ύπαρξη υπαιτιότητας στο πρόσωπο του μισθωτού, την αιτία της αποχής του, καθώς και τη διάρκεια αυτής, συνάγεται πως ο μισθωτός καταγγέλλει σιωπηρώς τη σύμβαση εργασίας του.
Διαφορετική είναι, φυσικά, η περίπτωση που ο μισθωτός απουσιάζει (έστω και μακροχρόνια) από την εργασία του, εξαιτίας άσκησης κάποιου νομίμου δικαιώματός του, π.χ. απεργία, επίσχεση εργασίας κ.λπ. Σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν θεμελιώνεται σιωπηρή παραίτησή του. Και εδώ, όμως, υπάρχει εξαίρεση. Ειδικότερα, εάν μια απεργία έχει κριθεί παράνομη από το Δικαστήριο, και παρόλα αυτά ο εργαζόμενος εξακολουθεί να συμμετέχει σε αυτήν και να μην προσέρχεται στην εργασία του, τότε τεκμαίρεται σιωπηρή καταγγελία της σύμβασης εργασίας του, καθώς πλέον δεν καλύπτεται υπό τον μανδύα της άσκησης νομίμου δικαιώματος.